در یک افشاگری هشداردهنده، بیش از 100 دلفین در جنگل های آمازون برزیل به دلیل شدیدترین خشکسالی های منطقه، همراه با دمای آب سوزان، به پایان غم انگیز خود رسیدند. موسسه Mamirauá برای توسعه پایدار ، یک موسسه تحقیقاتی معتبر با بودجه وزارت علوم، فناوری و نوآوری برزیل ، این دلفین های بی جان را در دریاچه Tefé کشف کرد.
نشانههای اولیه از سوی کارشناسان این موسسه حاکی از ارتباط قوی بین دماهای شدید تا 102 درجه فارنهایت و خشکسالیهای اخیر در آمازون است که این فاجعه را ایجاد کرده است. این تنها ویرانی زیست محیطی نیست: هزاران ماهی نیز در دریاچه تفه تلف شده اند. جنگل های بارانی آمازون که به خاطر تنوع زیستی بی بدیل خود مشهور است، پناهگاه گونه های بی شماری است. رودخانه آمازون که از میان آن می پیچد، به عنوان بزرگترین آبراه جهان ایستاده است.
با این حال، محیط زیست بکر آمازون با تهدیدات جدی مواجه است. مداخلات انسانی و الگوهای آب و هوایی شدید اخیر زنگ خطر را به صدا در آورده است. با تشخیص فوریت، ایالت آمازوناس ماه گذشته یک وضعیت اضطراری زیست محیطی را اعلام کرد و به دنبال آن یک استراتژی اختصاصی 20 میلیون دلاری پاسخ داد.
دانیل ترگیدگو، محقق بریتانیایی مستقر در آمازون، ناراحتی خود را با گاردین در میان گذاشت. او ابراز تاسف کرد: «شاهد بودن دلفینهای رودخانه صورتی یک شگفتی آمازون است. کشف یک مرده دلخراش است، اما دیدن انبوهی از اجساد آنها؟ فاجعه بار است.»
در جبهه انسانی، عواقب آن به همان اندازه نگران کننده است. گستره وسیع خشکسالی به طور بالقوه می تواند نیم میلیون نفر را تا پایان سال تحت تاثیر قرار دهد. با توجه به اینکه آبراه ها روش اصلی حمل و نقل هستند، کاهش سطح رودخانه مانع از تامین منابع ضروری مانند غذا و آب شده و فعالیت های ماهیگیری را که برای بسیاری از جوامع محلی حیاتی است، تحت تاثیر قرار داده است.
رویکرد پیشگیرانه ایالت آمازوناس شامل توزیع کالاهای ضروری، از غذا گرفته تا محصولات بهداشت شخصی، در مناطق آسیب دیده است. فرماندار ویلسون لیما اطمینان می دهد که رده های مختلف دولتی از شهرستان های آسیب دیده حمایت خواهند کرد. بر اساس داده های اخیر، 15 شهرداری با وضعیت اضطراری دست و پنجه نرم می کنند و 40 شهرداری دیگر در حالت آماده باش هستند.
یکی از عوامل تشدید کننده این خشکسالی پدیده آب و هوای ال نینو است که به دلیل گرمتر از حد متوسط آب دریا در اقیانوس آرام استوایی شناخته شده است که بر الگوهای آب و هوای جهانی تأثیر می گذارد و اغلب تشکیل ابرهای بارانی را محدود می کند. با افزایش دمای جهانی، خشکسالیها شدیدتر، طولانیتر و مکرر میشوند و نیاز فوری برای رسیدگی به تغییرات آب و هوایی را به ما یادآوری میکنند.